Na południowym wybrzeżu karaibskiej Kostaryki, w rejonie Parku Narodowego Cahuita, od lat spoczywają dwa wraki statków. Przez długi czas lokalna społeczność uznawała je za pozostałości po statkach pirackich. Dopiero niedawno, w efekcie kompleksowych badań archeologicznych, potwierdzono ich rzeczywistą tożsamość. Stanowią one pozostałości duńskich jednostek z początku XVIII wieku.
Lokalizacja i kontekst archeologiczny wraków statków
Najczęściej czytane:
Warto przeczytać:
Oba wraki znajdują się w płytkich wodach u wybrzeży Parku Narodowego Cahuita. Ich rozproszony stan oraz znaczne uszkodzenia utrudniały precyzyjną identyfikację. W 2015 roku zespół archeologów morskich natrafił na charakterystyczne żółte cegły, co skłoniło badaczy do przeprowadzenia bardziej szczegółowych badań podwodnych.
Klucz do identyfikacji wraków
Odnalezione na stanowiskach archeologicznych cegły wyróżniały się unikalnymi cechami – zostały wyprodukowane w Flensburgu w Niemczech, na potrzeby Danii i jej kolonii w XVIII i XIX wieku. W kolejnych latach, do 2023 roku, podczas podwodnych wykopalisk prowadzonych przez Narodowe Muzeum Danii oraz Muzeum Łodzi Wikingów, pozyskano także fragmenty dębowych belek, gliniane fajki oraz próbki drewna.
Analizy dendrochronologiczne wykazały, że drewno pochodzi z zachodniego regionu Morza Bałtyckiego, a drzewa zostały ścięte w latach 1690–1695. Gliniane fajki oraz cegły odpowiadają duńskim wzorcom z początku XVIII wieku. Istotnym dowodem były także zwęglone belki konstrukcyjne, potwierdzające relacje o pożarze na jednym ze statków.
Potwierdzenie tożsamości
Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, archeolodzy potwierdzili, iż oba wraki to pozostałości duńskich statków niewolniczych: „Fridericus Quartus” oraz „Christianus Quintus”, które zatonęły w 1710 roku. Historyczne źródła opisują ich rejs z Kopenhagi przez Afrykę Zachodnią, zakończony katastrofą u wybrzeży Kostaryki. Na pokładach obu jednostek znajdowało się około 800 osób.
Analizy archeologiczne oraz interpretacja źródeł historycznych pozwoliły na jednoznaczną identyfikację wraków. Kluczowe znaczenie miały materiały budowlane, specyfika wyposażenia oraz ślady pożaru, zgodne z historycznymi opisami katastrofy.
Ochrona stanowisk archeologicznych i perspektywy dalszych badań
Oficjalne potwierdzenie tożsamości wraków ogłoszono niedawno. Stanowiska archeologiczne objęto ochroną, a dostęp do nich będzie możliwy wyłącznie w ramach nieinwazyjnych wycieczek edukacyjnych. Pozwoli to na zachowanie substancji zabytkowej oraz środowiska morskiego.
Źródło: Facebook, Duńskie Muzeum Narodowe
