Mocniej zaciskam dłoń na linie.
Jedynie ten mocny uchwyt daje mi kontakt z naszym RIBem, bo moje ciało jest w powietrzu, sekundę później ląduję na miękkiej burcie pontonu, ale wiem, że nie potrwa to zbyt długo.
My nie płyniemy, tylko fruniemy na to nurkowanie.
Przez krótką chwile Zodiak dotyka wierzchołków fal, tylko po to, by odbić się w powietrze i wykonać kolejny 15-metrowy skok pomiędzy falami. Lekko przymrużone oczy Chorwata, który pewnymi rękami steruje pontonem, zdradzają ogromne doświadczenie i dają nam poczucie bezpieczeństwa.
Gdy po raz pierwszy zodiak uderzył mocno o falę, miałem wrażenie, że przy drugim kontakcie rozleci się, na szczęście było to tylko złudzenie. Z niepokojem zerkam na sprzęt fotograficzny, leżący na naszych napompowanych skrzydłach, wydaje się on być nieruchomym, nie tak jak my, latamy i odbijamy się od burt niczym kozłowana piłka.
Mijamy cypel wyspy Vis, za nim jesteśmy osłonięci od wiatru, więc morze jest spokojniejsze, a fale są mniejsze. Nie wiem, jak to jest możliwe, ale nasz ponton przyspiesza, a jego 150-konny silnik mruczy jak kot.
Chwilę później jesteśmy na miejscu. Wskakujemy do wody, widzę jak pionowa ściana schodzi w głąb kryształowej, spokojnej wody.
Przy niej rozpoczynamy zanurzanie, na głębokości około trzydziestu metrów mijamy skalną półkę z niej doskonale już widać wrak.
