“Nie od razu Rzym zbudowano”, tak zapewne można podsumować pierwszy miesiąc pracy Wilsona.
Nieoczekiwane zwroty akcji testowanego urządzenia spowodowały kilka przemyśleń. Najważniejsza informacja jest taka, że Wilson działa, ale kilka elementów musi ulec poprawie. Niestety, bariera nie zawsze jest w stanie zatrzymać to, co do niej trafia.
Gigantyczny Pac-Man, wykorzystując moc prądów, fal wiatrowych i powierzchniowych, ma za wolne tempo przemieszczania.
Napędzany jedynie prądami oceanicznymi, zgarniając plastik wchodzący do systemu, zgodnie z oczekiwaniami, nie jest w stanie go zatrzymać. Część zebranych śmieci po krótkim czasie po prostu ucieka. Nie określono jeszcze dokładnie wszystkich przyczyn problemu, ale zdaniem konstruktorów system powinien poruszać się szybciej niż plastik, który ma zbierać.
Być może wiatry powodujące oscylacje na końcach bariery w kształcie litery U, tworzą opór i spowalniają go, albo spowolnienie powodują drgania na końcach bariery, wywołując efekt falowy, a tym samym odpychanie plastiku.
Zespół planuje poszerzenie ujścia bariery z 60 do 70 metrów, mając nadzieję, że będzie to miało podwójny efekt. Takie działania powinny stworzyć większą powierzchnię dla wiatru i fal, które napędzają system, aby mógł osiągać większą prędkość i być może ograniczy to również skutki drgań wytwarzanych przez trzepotanie końców, które mogą odpychać plastik.
Zdaniem konstruktorów Wilsona jest to stosunkowo proste i skuteczne rozwiązanie, ponieważ wystarczy tylko wydłużyć linie, które utrzymują barierę w kształcie litery “U”. Zmiany konstrukcyjne zostaną podzielone na kilka etapów, a ich wdrażanie potrwa aż do osiągnięcia pożądanego efektu.
Jeśli załoga poradzi sobie z tym problemem, uruchomiona zostanie flotę oceanicznych Pac-Manów w okolicach największej wyspy śmieci, trzykrotnie większej od Francji. Według obliczeń 60 ustawionych barier prawdopodobnie zdoła w 5 lat wyczyścić połowę Wielkiej Pacyficznej Wyspy Odpadów.
źródło: The Ocean Cleanup Project
